تأثیر تمرین ترکیبی بر فتوئین a، پروتئین واکنشگر c و برخی پارامترهای بیوشیمیایی در بیماران همودیالیزی

هدف از این پژوهش، ارزیابی اثر بخشی تمرینات منظم ترکیبی حین دیالیز بر فاکتورهای خطر مداخله گر در بیماری های قلبی ـ عروقی بود. بدین منظور، 45 بیمار همودیالیزی (با میانگین سنی 9/02± 61 سال و وزن 11/25± 69 کیلوگرم) به طور تصادفی در دو گروه تمرین (24 نفر) و کنترل (21 نفر) جای گرفتند. گروه تمرین در یک دوره برنامۀ تمرین ترکیبی 16 هفته ای شرکت نمود که تمرینات آن ها شامل: رکاب زدن به وسیلۀ ارگومتر و تمرینات مقاومتی پا با استفاده از وزنه در طول سه جلسۀ هفتگی دیالیز بود. پیش از شروع تمرینات و پس از پایان دورۀ تمرینی، پارامترهای مرتبط با بیماری قلبی ـ عروقی (فتوئین a و پروتئین واکنشگر c) و فاکتورهای مرتبط با عملکرد کلیه و کیفیت زندگی اندازه گیری گردید. نتایج نشان می دهند که چهار ماه تمرین ترکیبی فزاینده موجب بهبود کیفیت زندگی و عملکرد بدنی بیماران دیالیزی می شود. براساس نتایج، تغییر معنا داری در مقدار فتوئین a و پروتئین واکنشگر c در اثر تمرین مشاهده نمی شود (p>0.05)، اما تغییر در برخی فاکتورهای مرتبط با کلسیفیکاسیون عروقی و نیز بهبود کیفیت زندگی، نشان دهندۀ اثر مثبت فعالیت بر این بیماران می باشد. با توجه به این که سطح اولیۀ پروتئین واکنشگر c در این بیماران بالا بوده و مقدار سطح پایه و اولیۀ فتوئین a در آن ها بسیار پایین تر از افراد عادی می باشد، تأثیرات غیرالتهابی معنا دار تمرین ورزشی که در جمعیت عادی دیده می شود ممکن است در بیماران دارای التهاب گسترده مانند بیماران دیالیزی کافی نباشد.